Maart 2020 ziekjes…

2 maart 2020             

Afgelopen week was Mitz niet fit: hoesten, snotterig en algehele malaise. En uiteraard heeft dat direct zn weerslag op het eten. Eigenlijk is dat het eerste waaraan ik merk dat er ‘iets’ aan de hand is.

Hij had weinig trek en ik moest nog meer moeite doen dan anders om er wat eten in te krijgen.

Het volgende waaraan we merkten dat er iets was was het slapen. Weer 1,5 tot 2 uren wakker per nacht, blijkbaar wanneer Mitz een ongemak heeft, heeft dat effect op zowel eten als slapen.Omdat hij overdag (veel minder) at werd hij denk ik s’ nachts ook wel vaker wakker. Soms wilde hij wat water drinken, denk dat hij ook wel een zere keel had.Op een nacht werd hij om 2:00 wakker en ging hij rechtop tussen ons in zitten. Stellig verklaarde hij: “ Mitz wil naar beneden”. Murmelend vroeg ik hem waarom, waarop hij antwoordde: “ Mitz wilt een chocolaatje eten”. Toen ik hem vertelde dat we dat absoluut niet gingen doen was het natuurlijk drama. (note: een half jaar geleden was ik met hem uit bed gesprongen en hadden we alle chocolade uit de voorraadkast geplunderd) Nadat hij uitgehuild was heeft hij nog een uur liggen draaien tussen ons in en maar bleef vragen om eten ben ik maar naar beneden gegaan en heb ik een droge witte boterham opgehaald en een banaan. Daar zaten we dan: nachtlampje aan en alle drie rechtop in bed terwijl Mitz heel smakelijk een banaan op zat te peuzelen. Naja er zijn ergere dingen denk ik dan maar bij mezelf, en na de banaan viel hij gelukkig wel in slaap.

Maar bovenstaand voorbeeld geeft wel aan dat het voor Mitz wel belangrijk is om overdag voldoende te eten omdat hij s’ nachts anders wakker wordt van de honger (en jeeej: hij heeft dus een heel duidelijk hongersignaal, alleen overdag nog niet omdat hij dan veel te veel afgeleid is).

Maar dit zorgt er wel voor dat we wel in de gaten houden hoeveel hij overdag eet omdat we er natuurlijk niet echt om staan te springen dat hij s’ nachts wakker wordt van de honger nu we net een tijdje van de nachtelijke smoothies af zijn.

Verder merken we dat Mitz echt twee is en dus heel vaak nee zegt. Zo is het ontbijt een aardige strijd aan het worden, brood krijgt hij dan echt niet weg en we krijgen er dan met moeite een cracotte in. Maar daar heeft hij blijkbaar niet genoeg aan als ontbijt, want een half uurtje later begint hij te vragen om snoep/chips of wat anders. Opzich geen ramp, tenzij we net bij de gym zijn of in het zwembad liggen. Op die dagen merk ik dan goed aan hem dat hij te weinig energie heeft door het weinige eten en dat hij dan hangerig en huilerig wordt en eigenlijk weer wil slapen.

Maar we merken ook dat vooral tijdens het ontbijt er weer een soort strijd ontstond (dat sluipt er echt zo snel in!!) en dat Mitz daardoor alleen maar minder at. Dus laten we hem zelf maar kiezen tussen 2 of 3 dingen of vragen we hem wat hij wil eten (maar dan is het standaard antwoord: ik hoef niks, ik heb genoeg gehad – terwijl hij net uit bed komt;-) En het frustreert natuurlijk iedereen als het ontbijt zon strijd is en het is niet leuk om de dag zo te beginnen. Dus daarin zijn we nog wel zoekende.

Een paar dagen later voelt Mitz zich nog steeds niet fijn en besluit ik toch maar even langs de huisarts te gaan. Die kijkt in zijn keel en schrikt zich rot van de grote ontstoken amandelen die Mitz blijkt te hebben. Dit in combinatie met slecht eten, slecht slapen, overmatig kwijlen en snurken maakt dat hij direct een verwijzing schrijft voor de kno arts in het ziekenhuis.

Eerlijk gezegd best wel weer even schrikken en ook bizar. De huisarts vertelde dat zijn amandelen chronisch ontstoken zijn – we hebben de afgelopen jaren zoveel artsen gezien, waarom heeft niemand dat opgemerkt?!- arme Mitz.

Van andere moeders die ook kind (deren) hebben die niet goed eten hoor ik dat amandelen de eetproblemen nog kunnen verergeren en dat een aantal moeders blij zijn dat ze bij hun zoon of dochter eruit gehaald zijn en dat ze daarna veel verbetering zagen in het eten. Weer stof tot nadenken dus, eerst volgende maand maar eens naar kno arts en ondertussen hopen dat ons ventje opknapt!