Niet weer toch?

We keken elkaar aan en zonder woorden te gebruiken wisten we van elkaar dat we hetzelfde dachten: gebeurt dit ons nu weer?

Het was maandag middag en Aart kwam uit zijn werk en zag de chaos en vooral mijn paniek. “Hij drinkt niet Aart, hij wil niet, wat ik ook probeer”. Ik was in tranen. We kregen allebei een enorme flashback en voelden ook direct de stress die daarbij hoorde.

Waarom gebeurde dit nu weer? Waren we dan zulke kneuzige ouders die het niet voor elkaar kregen om hun kids normaal te kunnen voeden?

Waarom was het zo oneerlijk? We gunden onszelf zo erg een onbezorgde babytijd met Mox, dit was eerlijk gezegd wel het laatste waar we rekening mee houden gehouden. Of waren we dan super naïef geweest?

En wat was er eigenlijk aan de hand met Mox?

We zaten met de handen in ons haar en werden hoe langer hoe wanhopiger. Huilend belde ik een vriendin op. Ik vertelde haar dat ik dit niet meer trok en dat ik aan alles in mij zelf twijfelde, dat ik vooral twijfelde aan het feit of ik wel een goede moeder was en dat ik het nu even allemaal niet meer zo leuk vond.

Ik vroeg haar wat ik nou verkeerd deed? Ze luisterde heel lief en gaf me adviezen. Ook bleef ze maar herhalen dat Mox een ander kind is, een andere baby. Niet Mitz en niet hetzelfde kind dus het zou vast ook niet hetzelfde gaan. Ze stelde me gerust en zei dat ik het hartstikke goed deed.

Ondanks alles deed het me goed om even m’n verhaal te kunnen doen. Soms duurden de dagen met Mitz en Mox ook zo lang en sprak ik de hele dag geen volwassene.

Omdat ik om de 3 uur moest kolven en omdat ik Mox eerst probeerde aan te leggen en of dat nou wel of niet lukte hem daarna een flesje gaf nam dat al gauw een uur in beslag. Dus was er heel weinig tijd om eruit te gaan en de meeste dagen zat ik dan ook binnen met beide mannetjes. Hoewel ik het nooit had verwacht kwamen de muren soms op me af.

Omdat ik zo beperkt was in het weggaan zag ik weer alles. Iedere slok, iedere weigering, alles zag ik. Ik gaf eigenlijk alle voedingen en ik vond de nachten het fijnst, want dan dronk Mox perfect bij mij. Ik kon hem dan heel rustig aan leggen en braaf klokte hij dan mijn borst helemaal leeg. De dagen duurden lang, Mox worstelde en wriemelde en wurmde aan de borst. Maar aan de fles liet hij precies hetzelfde gedrag zien.

Mox groeide. Ik woog hem iedere dag om er zeker van te zijn dat hij goed groeide. Ik zag dat hij in een week op sommige dagen heel erg veel aankwam, op sommige dagen stilstond qua gewicht (het zweet brak me dan uit) en op sommige dagen viel hij zelfs iets af (paniek!). Ik probeerde naar een weektotaal te kijken in plaats van naar de dagen, maar ik kon zijn gewicht niet loslaten en bleef hem iedere dag wegen.

Mox zag er goed uit, maar ik vond het lastig om te zeggen dat hij goed groeide. Was het ooit wel goed genoeg voor mij? Als hij in een week tussen de 120-180 gram ‘moest’ groeien en hij groeide maar 120 gram dan was ik teleurgesteld. Heel eerlijk denk ik zelfs dat als hij 180 gram was gegroeid ik nog steeds teleurgesteld zou zijn. Het liefst zou ik zien dat hij iedere week 300 gram zou groeien, hoewel ik me realiseer dat we dan weer een ander probleem zouden hebben.

Huilend en ten einde raad belde ik de huisarts omdat ik het echt niet meer wist. Die stelde voor om de kinderarts erbij te betrekken.

Begin oktober ben ik alleen (vanwege corona) met Mox bij de kinderarts geweest. Een fijne dame, wat een verademing vergeleken bij de arts die we bij Mitz hadden… Ze stelde dat het ziek zijn van Mox alles zo erg in de war heeft gegooid dat hij eigenlijk helemaal ontregeld is geraakt en als het ware gerest moet worden.

Mox moest een fles drinken toen we daar waren en dat ging voor geen meter, dus ze kon goed zien hoe moeizaam het ging. Verder vond ze hem (te) alert, heel druk en beweeglijk en onrustig en leek het haar een mannetje die meer wilde dan hij kon.

Het was alsof ik terugging in de tijd, dit was precies wat we bij Mitz ook steeds hoorden.

Ze stelde 2 opties voor: of we lieten Mox een week opnemen zodat ze goed mee konden kijken naar hoe het allemaal ging, of we kwamen steeds voor afspraken op de poli, zodat ze daar konden observeren, maar dat zou dan wel langer duren.

Weer ging ik even terug in de tijd. Mitz is ook een week opgenomen geweest ter observatie, waar helaas niks uit is gekomen toen terwijl we er best hoge verwachtingen van hadden.

De pre verbale logopediste en de fysiotherapeut zouden dan mee gaan kijken en tips en adviezen gaan geven.

Ik wist nu al dat Aart er niet mee akkoord zou gaan met een opname en zelf wilde ik dat ook niet. Ik had vooral gehoopt dat ze bijvoorbeeld koemelk vrije voeding wilde voorschrijven zodat we dat konden uitsluiten, maar ze zag niet genoeg aanwijzingen daarvoor en het leek haar ver gezocht. Ze bleef erbij dat het kwam door het ziek zijn, maar dat verklaarde voor mij niet waarom Mox vanaf dag 1 al onrustig dronk.

Ik vertelde de arts dat we het zelf nog wel gingen proberen, we kenden een hoop tips en trucks van Mitz natuurlijk. Ze vond dat prima en zei dat ik altijd mocht bellen als ik daar behoefte aan had. Dat was al een hele geruststelling.

Maar toch ging ik niet fijn naar huis. Wéér geen oorzaak en weer kon ik alleen maar hopen dat het opeens beter zou gaan en dat die stomme flessen niet meer zo’n issue waren. De moed zakte me toch wel wat in de schoenen.