Machteloosheid, onmacht, frustratie, woede en heel veel verdriet.
Dat is wat ik voel als Mox geen zin heeft in een fles. Of als hij wurmt, draait en jengelt en moeilijk doet.
Als hij maar 40 cc drinkt en daarna huilt omdat hij honger heeft maar de fles niet meer pakt. Als hij overstrekt en wegdraait en moppert.
Meestal beginnen we heel liefdevol en hoopvol op de arm, maar na ongeveer 70 cc gaat hij overstrekken en huilen en laten we hem een boertje doen.
Daarna meestal liggend op de bank verder. Maar het gaat absoluut niet vanzelf.
Niks geen liefdevol voedingsmoment, maar meer een geforceerd half gedwongen toestand.
En wat vind ik het lastig. Want wat lijkt het op de hele situatie met Mitz. Het gedoe en gezeik met flessen drinken, de zorgen die erbij horen en wat heb ik veel flashbacks. Aart trouwens ook, we merken dat we allebei wel echt een trauma hebben van alles rondom Mitz en eten. Het zit echt diep en we hebben er beide last van.
Maar ik het meest.
Afgelopen maandag was Mitz naar school en Aart aan het werk en was ik alleen thuis met Mox. Hij had absoluut zijn dag niet, was sjaggie en moe en in de war en dronk voor geen meter.
Ik voel me dan zo vreselijk onmachtig. En niet alleen onmachtig, maar vooral heel erg bang. Bang omdat ik bang ben voor herhaling. Dat ik bang ben dat het ons weer overkomt en we weer een mega lang traject aangaan met een kindje dat niet wil eten.
Ik ga twijfelen aan mijzelf, doe ik het dan niet goed? Voelt hij dan mijn spanning? Moet ik dingen anders doen? Waarom doet hij zo?
En uiteindelijk breek ik dan. Word ik zo ontzettend verdrietig bij de gedachte dat dit voorlopig nog wel zo zal gaan. Dat hij nog ontzettend veel flessen moet drinken. Is het voor mij iedere keer een klap in m’n gezicht omdat ik hem zo graag zelf met de borst gevoed had en bij iedere fles word ik eraan herinnerd dat het niet is gelukt. En dat doet dan pijn.
Want wat wilde ik dat graag.
Mox drinkt volgens de kinderarts heel erg onrustig omdat hij zo jong zo ziek is geweest, maar ik geloof daar niet zo in. Waarom drinkt hij dan al vanaf dag 1 zo onrustig?
Als ik in mijn verslagjes naar de kraamverzorgster teruglees, lees ik dat mijn voeding niet op gang kwam (omdat Mox niet goed kon drinken? Of omdat ik te gestrestst was?
Bij mijn andere kinderen kwam het prima op gang en liep het allemaal heel erg gesmeerd. Bij Mitz heb ik zelfs gekolfd omdat ik zoveel melk had en heb ik het nog gedoneerd.
Waarom hebben we dan weer een kindje dat lastig drinkt? En ligt het dan toch aan ons? Ze zeggen dat je krijgt wat je aan kunt toch?
Maar ik kan dit helemaal niet aan. Ik kan niet denken: oh hij drinkt maar 40, maar hij haalt het wel weer in of oh, dan had hij vast niet zon honger.
Nee ik denk: DRINK NOU GEWOON DIE FLES LEEG!! Omdat ik me geen zorgen wil maken. Omdat ik geen gedoe wil rondom die flessen. Omdat ik echt heel graag een baby wilde die normaal zou drinken.
Ik had het er met Aart over en hij zei ook dat hij ook baalt als Mox weinig drinkt. En ook dat hij een feestje viert als Mox een mega fles van 160 drinkt.
Ik geloof niet dat andere ouders feestjes vieren bij iedere fles die wel goed gaat en ook stress en spanning ervaren als het niet zo lekker gaat. Ik denk echt dat dat de erfenis is die we van Mitz over hebben gehouden
Ik weet niet zo goed wat ik eraan moet doen. Hoe ik er mee om moet gaan.
Dus ik vloek en tier om vervolgens in janken uit te barsten. En de ene dag gaat het beter dan de andere.
Dan kijk ik naar Mitz; het liefste mannetje op aarde. Naar zijn mooie krulletjes en zijn lieve lach en dan weet ik weer waarvoor we het allemaal doen. Dat het het allemaal waard is. En dat het goed gaat komen. Dat gaat het echt, het komt goed. Dus de schouders er maar weer onder en ook deze dag gaat weer voorbij…
als je kindje niet eet... 