Als deze baby maar ‘gewoon’ drinkt

“Als deze baby maar gewoon drinkt, dan vind ik alles prima” zei ik steeds toen ik zwanger was. Het kwam eerlijk gezegd ook geen moment in me op dat deze baby niet zou gaan drinken. Met Mitz hadden we gewoon vreselijke pech gehad, alles zat tegen en dat gebeurde ons vast niet nog een keer.

En daarbij: we zijn nu experts op het gebied van baby’ s en eet en drinkproblemen toch? Dus stel dat het zou gebeuren, dan maar bij ons, wij hebben nu een hoop kennis toch?

Mox was een grote baby van 4475 gram en werd geboren na een voorbeeldige zwangerschap en mooie bevalling, net 2 dagen nadat ik zijn babykamer had behangen want we waren nog ‘even snel’ verhuisd voordat hij geboren werd.

Bewust verhuisd, we wilden graag lagere maandlasten en een grotere tuin en nu kon ik thuis blijven om voor de kindjes te zorgen. We hebben nu geen opvang nodig en alle rust en tijd om het zelf te doen. En stiekem dacht ik ook wel: en dan hoeft deze baby niet uit de fles te leren drinken om dat ie naar de opvang moet, dat geeft vast een hoop rust.

Maar hoe anders kan het gaan. Mox viel vanaf zijn geboorte constant in slaap als hij gevoed werd. Het maakte niet uit hoe: fles, vinger voeden of borst, zodra hij moest zuigen viel hij in slaap. Ik vond het gek; zo’n grote sterke baby die niet genoeg kracht had om aan de borst wakker te blijven? Dus ik begon te kolven om mijn borstvoeding op gang te helpen. Dat leek Mox ook te helpen en in de tweede week dronk hij voorbeeldig en groeide hij als kool.

Aan het eind van de tweede week kreeg hij koorts en voor ik het wist zat ik met hem op de SEH. Flashbacks van de keren dat we daar met Mitz waren omdat hij bloed braakte schoten voorbij. Gelukkig werkt een vriendin van mij als arts op de spoed en ving ze mij op.

Mox bleek een nierbekkenontsteking te hebben. Iets wat weinig voorkomt bij zulke jonge baby’s en nog zeldzamer is bij jongetjes. Het zat de arts niet lekker en ze sprak over ‘klepjes’ bij zijn nieren die waarschijnlijk niet goed functioneerden maar dat zo verholpen kon worden met een operatie. Ik kon alleen maar huilen.

De uren daarop volgden allerlei onderzoeken en toen was het lange wachten op de uitslagen. Verbaasd maar opgelucht kwam de arts melden dat ze niets konden vinden, alles zag er goed uit! Waarschijnlijk had hij gewoon domme pech gehad en zou het niet weer gebeuren.

Hij moest alleen 2 weken aan de antibiotica en dan zou hij weer volledig herstellen. Opgelucht ging ik met kleine Mox naar huis.

Thuis werd hij eerst nog veel en veel zieker voordat de antibiotica aansloeg. Hij was te zwak om uit de borst te drinken dus gaven we hem gekolfde melk uit een flesje, maar ook uit een flesje drinken ging maar moeizaam. Maar dat kon ik allemaal nog verklaren; hij was ziek en verzwakt, dus logisch dat het zo lastig ging.

Van de antibiotica kreeg Mox vreselijke krampen, buikpijn en diarree. Op een avond hadden we er eindelijk een fles ingekregen toen hij begon te braken. De melk kwam letterlijk uit zijn neus en weer kreeg ik direct een flashback naar al die keren dat Mitz zijn fles weer uitbraakte.

Mox krijste het uit zodra we hem antibiotica gaven. En omdat hij er zo misselijk van werd wilde hij niet uit de borst drinken en had hij ook weinig trek in de fles. Het arme mannetje huilde uren ontroostbaar.

Toen de antibioticakuur eindelijk op z’n eind kwam, wilde en kon Mox weer wat uit de borst drinken. Maar het kostte hem nog steeds veel moeite en energie, hij bleef maar in slaap vallen.

Na lang oefenen en aanmodderen was daar de eerste lactatie kundige. Zij gaf houdingsadviezen en het leek wat beter te gaan. Eventjes, dus al snel kwam lactatekundige nummer 2. Zij concludeerde een verborgen tongriempje en toen Mox 6 weken was hebben we deze laten laseren.

Verschrikkelijk vond ik het, maar alsnog beter dan een niet drinkend kind toch?

Na het laseren moest Mox weer wennen aan zijn ‘nieuwe’ tong en bleven we aanklooien met borstvoeding en flesjes. Soms ging het wat beter, soms helemaal niet en ik moest dag en nacht blijven kolven om mijn productie op peil te houden.

We bleven hoop houden omdat er meestal 4 weken staan voor het herstellen na de ingreep aan de tongriem en het ging op en af.

Op een gegeven moment ben ik cold turkey gestopt met kolven en ‘moest’ Mox zelf uit de borst drinken. Hij dronk dag en nacht ieder uur. En na 3 dagen bleek mijn voeding zo goed als op te zijn, hij kon mijn productie op de een of andere manier niet op peil houden.

Dus besloten we over te stappen op kunstvoeding, maar Mox verdroeg het niet. Hij ging er vreselijk van braken. Dit gaf mij vreselijk veel stress en ik durfde niet te stoppen met kolven. Dus heb ik heel hard gewerkt en gekolfd om mijn productie weer op peil te krijgen.

Dat lukte en we gaven Mox alleen maar gekolfde melk uit een flesje. Alleen ging het drinken uit een flesje steeds slechter. Hij wurmde, draaide met zijn hoofdje, gilde en huilde als hij moest drinken. Nu kregen we allebei een heel naar gevoel en ontzettend veel flashbacks.

We begonnen aan onszelf te twijfelen; deden we nu iets verkeerd? Waarom gebeurde ons dit nu weer?

Langzaam raakten we in paniek…Naja vooral ik.

Ontzettend veel van Mitz kwam weer boven en weer ging ik op zoek naar verklaringen. Ook vond ik het heel erg oneerlijk en was ik vreselijk verdrietig omdat het weer allemaal om voedingen en drinken draaide. En nu vanaf het begin al, ik voelde me machteloos en ook opgesloten vanwege al het kolven dat echt om de 3 uur moest.

Ik voelde me langzaam weer net zo naar als toen bij Mitz, of eigenlijk: nog naarder. Waarom gebeurde dit (weer)? Wat deden we nou verkeerd? Hoe kòn dit nou weer gebeuren?

Het was alsof ik het door mijn vingers heen zag glippen en er niks aan kon doen; Mox begon eigenlijk alleen maar slechter te drinken, wat ik ook deed. Ik dacht dat ik gek werd. Ik huilde, ik schreeuwde en ik probeerde alle truukjes die ik kon bedenken. Maar er veranderde helemaal niks.

” Je bent ook geobsedeerd door het drinken”, “je focus lag ook wel heel erg op de voedingen hè?” of: “eigenlijk wel logisch dat dit gebeurt, je hebt veel te veel lading op die voedingen gelegd” dat was wat mijn omgeving zei.

En ik kan niet omschrijven hoeveel pijn dat doet. Ik typ dit letterlijk met tranen in mijn ogen. Want ik heb zò vreselijk mijn best gedaan, zo hard geprobeerd om relaxt te blijven, om niet alles om voedingen en gewicht te laten draaien. Om te genieten, om weer vertrouwen te krijgen in onze verse baby. En dan voelt het alsof mensen het logisch vinden dat Mox ook heel erg lastig drinkt. Alsof ze vinden dat het mijn schuld is.

En misschien is dat ook wel zo? Ik weet het even niet meer.